Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ, ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ

Γιατί ο ταξιδιώτης τ' ουρανού δεν μπορεί να είναι φυλακισμένος. Αυτό το μικρο βιβλιαράκι το έχουν τεμμαχίσει, το έχουν αναλύσει. Εχει γίνει μια κλασσική αναφορά στην ύπνωση στην αστρική προβολή. Κάθε κατάλογος βιβλίων που παραπέμπουν "σε άλλα" έχει σε μια γωνιά του και τον ταξιδιώτη τ'ουρανού.
Για μένα απλά είναι ένας φίλος. Ενας συνταξιδιώτης πέρα από τα τείχη. Δεν έχει σημασία αν τα τείχη αυτά είναι κάπου εκεί μπροστά μας ή μέσα μας, σημασία έχει να κάνεις ένα σάλτο πέρα από αυτά.

ΕΥΡΗΚΑ, ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ.

Οι ονειροπόλοι πάντα βρίσκουν ένα καταφύγιο να τρυπώσουν, να εξηγήσουν ή να ανεχτούν αυτό που βλέπουν. Ενα σύνολο. Οχι μια λεπτομέρεια. Το σύνολο. Γιατί σ'ενα ονείρεμα κοιτάς από πολύ ψηλά και τότε συλαμβάνεις μια εικόνα που φεύγει πολύ μακριά από τις λεπτομέρειες των αισθήσεων.
Ο Πόε είναι ένα "κλασσικό" καταφύγιο των ονειροπόλων. Διαλέγω το "κύκνειο άσμα" για όλα αυτά που βρήκα μέσα στις σελίδες του, και ένα κομμάτι απ'ολη την ομορφιά του βιβλίου.
"Ο άνθρωπος που αγναντεύει από τη κορυφή της Αίτνας, εντυπωσιάζεται κυρίως από την έκταση και την πολυμορφία του τοπίου. Μόνο με τη βοήθεια μιας γρήγορης στροφής γύρω από τον άξονα του σώματός του μπορεί να ελπίσει ότι θα συλλάβει το μεγαλείο της ενότητας του πανοράματος αυτού. Αλλά, καθώς στην κορυφή της Αίτνας, κανείς δε σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο, κανείς ποτέ δε συνέλαβε και τη μοναδικότητα της ιδέας. Συνεπώς οι εκτιμήσεις που απορρέουν από την εν λόγω μοναδικότητα είναι ανύπαρκτες για τους ανθρώπους.

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, MARQUEZ.

Μια ανατριχίλα διαπερνάει τις σελίδες που δεν ξέρει κανείς που να τη κατατάξει. Είναι η θλίψη για το σκοτάδι που απλώνεται πάνω από κάθε μορφή ζωής ή μήπως η ζωή απλώνεται πάνω από κάθε πιθανο σκοτάδι? Με το που ξεκινάει το διάβασμα, μια φράση του Ακινάτη "Φαίνεται πως τα μαλλιά θα αναστηθούν αργότερα απ΄ότι τα άλλα μέρη του σώματος" προιδεάζει για πόσα πολλά θα ειπωθούν..
Το ταξίδι που θα ακολουθήσει στη Καρταχένα, τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα είναι ένα ταξίδι που δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις.
Εκεί στις ακτές της Καραιβικής κατοικούν όλα.
Ερωτας, θάνατος, θεοί, δαίμονες, πλεγμένα με τα φυλαχτά που φοράνε οι κρεολές στο λαιμό τους και τα μεταξένια ρούχα της αποικιακής παρακμής.
Η ιστορία, ένα κορίτσι. Το δαγκώνει ένα σκυλί. Το σκυλί βρίσκεται κρεμασμένο και λυσασμένο. Κι εκείνη πρέπει υποχρεωτικά να έχει γίνει δυο πράγματα. Η λυσασμένη η δαιμονισμένη. Ανάμεσα σ'αυτά τα δυό ορίζεται ο έρωτας για τη ζωή κι η λατρεία για το θάνατο.
Κι όλα χώρεσαν σε 240 σελίδες που δεν βιάζονται καθόλου.

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ

Υπάρχουν μερικά βιβλία που πρέπει να βρίσκονται πάντα στην πιο εύκολη θέση για να τα βρίσκεις άμεσα μόλις τα χρειαστείς.
Για μένα ένα από αυτά είναι το Υπόγειο.
Τη πρώτη φορά που το διάβασα ένοιωσα αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων που συμβαίνει όταν τολμήσεις και διαβάσεις Ντοστογιέφσκι.
Μια απλή φράση στο ξεκίνημα "είμαι κακός άνθρωπος" θα μπορούσε να είναι μια φράση χωρίς μεγάλη σημασία. Στη περίπτωση όμως αυτή δυστυχώς ή ευτυχώς με το που διαβάζεις αυτά τα απλά γράμματα νοιώθεις μια φωνή να ψυθιρίζει στο αυτί μια αλήθεια από μια καταιγίδα που σε λίγο θα σε πλησιάσει.
Είναι εκεί στο ράφι, δίπλα μου, και όποια στιγμή να το ξεφυλίσσω πάλι, ανακαλύπτω ότι υπήρχε κι άλλο ένα συναίσθημα που μου είχε διαφύγει τη τελευταία φορά.
Κάθε φορά βλέπω με έκπληξη ότι το βιβλίο ξεκινάει με μια εντελώς καινούργια φράση που το μόνο που μοιάζει με τις προηγούμενες φορές είναι η ψευδαίσθηση ότι έχει γραφτεί με τα ίδια γράμματα.
"Ολη η ανθρώπινη υπόθεση, φαίνεται, πως πραγματικά έγκειται μονάχα στο ν'αποδεικνύει ο άνθρωπος κάθε στιγμή στον ευαυτό του , πως είναι άνθρωπος κι όχι πλήκτρο"
Είναι άραγε το έγκλημα και η τιμωρία του?

Η ΤΖΕΙΝ ΕΥΡ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΕΥΓΕΣ...

Για να πάω στα πρώτα αναγνώσματα πρέπει να κάνω ένα ταξίδι αρκετά πίσω στο χρόνο.
Εκεί κάπου στο δημοτικό, όταν η μορφή που είχα ήταν κάτι μεταξύ μικρή λουλού και μαφάλντα... (δυστυχώς καμμία σχέση με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων)!

Η μαμά μου πρέπει να έπαιξε τον πρώτο ρόλο στη δημιουργία αυτής της χμ...ιδιόμορφης ιδιοσυγκρασίας που με ακολουθεί, και αυτό γιατί οι πρώτες επιλογές ήταν δικές της.

Φυσικά δεν ξέρω τι νόμιζε ότι θα ακολουθούσε όταν μου έφερε τυλιγμένο σ’ενα πολύχρωμο χαρτί με μια τεράστια κορδέλα το είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα.

Βλέπετε η εν λόγω μαμά ήταν κι αυτή ιδιόμορφη κι έτσι δεν είχε συνδυάσει ποτέ στο μυαλό ότι σ’ενα κοριτσάκι κάνουν δώρο κούκλες, φιογκάκια, το σπίτι της μπάρμπι για να προκόψει στη ζωή της!

Ισως γι’αυτό το λόγο επίσης δεν θεώρησε ποτέ απαραίτητο να με απομακρύνει από την τότε κρατική τηλεόραση όταν αποκοιμώμουν ενώ εκείνη έβλεπε ένα ακόμα επεισόδιο από THAMES (το θυμάστε οι παλιοί?).
Την οποία σειρά καμμιά φορά κρυφοκοίταζα και πάντα τύχαινε όταν κρυφοκοίταζα να πέφτω στην πιο φοβερή σκηνή!

Φυσικά σύντομα μετά το πρώτο δώρο-βιβλίο ζήτησα και όλον τον υπόλοιπο Ιούλιο Βερν εκτός από τη ΣΦΙΓΓΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ που μπήκε πολύ αργότερα στη συλλογή μου.

Μόλις μεγάλωσα λίγο κι αφού άρχισα να κατανέμω με μια άψογη τάξη στο μυαλό μου τις πρώτες φοβίες μου έτσι ώστε να παραφυλάω μόλις έρχονται (και αυτές ήταν ο ασπροκούνελος της Αλίκης και οι μαριονέττες, τις οποίες ακόμα φοβάμαι) είπα να γίνω λίγο πιο ρομαντική.

Διάβασα περίπου πενήντα-εκατό? Φορές την ΤΖΕΙΝ ΕΥΡ.
Αυτό σηματοδότησε το γεγονός ότι στη ζωή μου δεν θα ερωτευόμουν ποτέ κάτι που να ήταν κάτω από τον Εντουαρτ Ροτσεστερ!!
(Οταν αργότερα είδα να τον ενσαρκώνει ο Ορσον ε τότε ήμουν βέβαιη (ότι κάτι δεν θα πάει καλά εννοώ).
Φυσικά δεν πρέπει να σας κρύψω ότι πριν απ΄ολους αυτούς ο πρώτος ήρωας μου ήταν , ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ!!!!

Η πρώτη ακαταστασία λοιπόν στο δωμάτιο και στη σκέψη μου ξεκίνησε από τα πεταμένα στο πάτωμα και ανοιγμένα μόνιμα σε κάποια σελίδα βιβλία του Βερν, ολες τις αδελφές Μπροντέ και το μικρό ήρωα στο κομοδίνο!

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ?

Στη ταινία ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451οι άνθρωποι ζούσαν σ'ενα κόσμο που το μεγαλύτερο έγκλημα ήταν το διάβασμα κάποιου βιβλίου. Οι παραβάτες ζούσαν κυνηγημένοι και τα βιβλία που τα ειδικά σώματα ασφαλείας βρίσκαν, τα πέταγαν σε μια φωτιά που αναβόταν επι τόπου μπροστά στα μάτια του κόσμου για παραδειγματισμό.

Η αντίσταση σ'αυτό το νέο κόσμο είχε μια άλλη μορφή. Κάθε άνθρωπος που ήθελε να διαφυλάξει κάτι από το θησαυρό της γνώσης διάλεγε ένα βιβλίο το αποστήθιζε κι έπαιρνε το όνομα του βιβλίου αντί για το όνομά του.

Στη ταινία είναι συγκλονιστική η σκηνή των ελεύθερων ανθρώπων που τριγυρνάνε στο δάσος κι ονομάζονται .. όλοι με ένα όνομα από ένα βιβλίο.

Πριν πεθάνει κάποιος ορίζει κάποιο παιδί να συνεχίσει το έργο ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ.
Εδώ είναι κάτι τέτοιο.

Σ'αυτό το μπλογκ βρίσκονται όλα τα ονόματα που θα έβαζα κάτω και θάπρεπε να διαλέξω το δικό μου στη κοινωνία του πνευματικού σκοταδισμού αν θαβρισκα το θάρρος να ζήσω ανάμεσα στους ελεύθερους ανθρώπους...

Δεν ξέρω ακόμα σε πιο θα καταστάλαζα τελικά.

Και δεν ξέρω πόσοι από μας έχουν αποφασίσει ποιό είναι το τελικό ονόμά τους. Αυτό που δεν πρέπει να σβήσει.

Σ'αυτό το μπλογκάκι απλά λοιπόν , θα ρίχνω ιδέες κι όπου πάνε..

ΣΗΜ. Η ταινία φυσικά βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451 το οποίο πρέπει να διαβάσετε άμεσα όποιος δεν το έχει ακόμα διαβάσει!!