Μια ανατριχίλα διαπερνάει τις σελίδες που δεν ξέρει κανείς που να τη κατατάξει. Είναι η θλίψη για το σκοτάδι που απλώνεται πάνω από κάθε μορφή ζωής ή μήπως η ζωή απλώνεται πάνω από κάθε πιθανο σκοτάδι? Με το που ξεκινάει το διάβασμα, μια φράση του Ακινάτη "Φαίνεται πως τα μαλλιά θα αναστηθούν αργότερα απ΄ότι τα άλλα μέρη του σώματος" προιδεάζει για πόσα πολλά θα ειπωθούν..
Το ταξίδι που θα ακολουθήσει στη Καρταχένα, τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα είναι ένα ταξίδι που δεν μπορείς εύκολα να ξεχάσεις.
Εκεί στις ακτές της Καραιβικής κατοικούν όλα.
Ερωτας, θάνατος, θεοί, δαίμονες, πλεγμένα με τα φυλαχτά που φοράνε οι κρεολές στο λαιμό τους και τα μεταξένια ρούχα της αποικιακής παρακμής.
Η ιστορία, ένα κορίτσι. Το δαγκώνει ένα σκυλί. Το σκυλί βρίσκεται κρεμασμένο και λυσασμένο. Κι εκείνη πρέπει υποχρεωτικά να έχει γίνει δυο πράγματα. Η λυσασμένη η δαιμονισμένη. Ανάμεσα σ'αυτά τα δυό ορίζεται ο έρωτας για τη ζωή κι η λατρεία για το θάνατο.
Κι όλα χώρεσαν σε 240 σελίδες που δεν βιάζονται καθόλου.
1 comment:
Aπο τα πιο όμορφα βιβλία που έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει και θα ξαναδιαβάσω...
Αυτό με έβαλε στον κόσμο Gabriel Marcia Marquez και δεν το μετανιώνω.
Post a Comment