ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ

Υπάρχουν μερικά βιβλία που πρέπει να βρίσκονται πάντα στην πιο εύκολη θέση για να τα βρίσκεις άμεσα μόλις τα χρειαστείς.
Για μένα ένα από αυτά είναι το Υπόγειο.
Τη πρώτη φορά που το διάβασα ένοιωσα αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων που συμβαίνει όταν τολμήσεις και διαβάσεις Ντοστογιέφσκι.
Μια απλή φράση στο ξεκίνημα "είμαι κακός άνθρωπος" θα μπορούσε να είναι μια φράση χωρίς μεγάλη σημασία. Στη περίπτωση όμως αυτή δυστυχώς ή ευτυχώς με το που διαβάζεις αυτά τα απλά γράμματα νοιώθεις μια φωνή να ψυθιρίζει στο αυτί μια αλήθεια από μια καταιγίδα που σε λίγο θα σε πλησιάσει.
Είναι εκεί στο ράφι, δίπλα μου, και όποια στιγμή να το ξεφυλίσσω πάλι, ανακαλύπτω ότι υπήρχε κι άλλο ένα συναίσθημα που μου είχε διαφύγει τη τελευταία φορά.
Κάθε φορά βλέπω με έκπληξη ότι το βιβλίο ξεκινάει με μια εντελώς καινούργια φράση που το μόνο που μοιάζει με τις προηγούμενες φορές είναι η ψευδαίσθηση ότι έχει γραφτεί με τα ίδια γράμματα.
"Ολη η ανθρώπινη υπόθεση, φαίνεται, πως πραγματικά έγκειται μονάχα στο ν'αποδεικνύει ο άνθρωπος κάθε στιγμή στον ευαυτό του , πως είναι άνθρωπος κι όχι πλήκτρο"
Είναι άραγε το έγκλημα και η τιμωρία του?